Այս բանաստեղծությունում Տերյանը նկարագրում է բարի և ուրախ մթնոլորտը, որը բխում էր բոլոր իրար սիրող էակներից։ Երեկոն մոտոցել էր՝ ուռին թեքվեց առվակի կողմը, աստղը երևաց ջրի մեջ և այլն։ Այսպես նա նկարագրում է այդ ամենը և անդրադառնալով իր իսկ սիրելիին, փորձում է նրան բացատրել, որ սիրում է նրան և ուզում է որ նա էլ իր մոտ գա․․․ Այդպիսով խնդրելով սիրելիին չհակառակվել հեղինակը բացատրելով արտահայտում է, որ եթե իր սիրելին հիմա իրեն չընդունի, ապա կգա մի օր և միևնույն է այդ աղջիկը կզջա իր արաքի համար, կուզենա, որ նա ետ վերադառնա, բայց արդեն ուշ կլինի։
Комментарии
Отправить комментарий