Պատմվածքում պատմվում է մի դերվիշ ծերունու մասին որը անցնելով ահռելի տարացք հասել էր անապատում գտնվող Սվինքսի մոտ նրանից երջանկության իմաստի մասին հարցնելու համար։ Սակայն նա մնում է անպատասխան՝ սվինքսը մնում է նույն դիրքով քարացած նայելով անապատի հեռուները։ Անցնում են օրեր և դերվիշը սկսում է հույսակոտր լինել, քանի որ կարող էր մնալ անպասխան։ Որոշ ժամանակ անց, վերջին անգամ փորձ անելով, դերվիշը աղաչելով հարցը կրկնում է։ Սվինքսը վերջապես շարժում է իր աչքերը, և պատասխանում դերվիշին որ մարդու պես անմիտ արարածը անկարող է ըմբռնել երջանկության իմաստը ամբողջությամբ։
- Մարդու գոյությունը չարժե
իր ձգտումին, և ոչ մի նպատակ չարժե, որ նրան ըղձաս։ Երջանկության իմաստը չպետք է զգալ,
չպետք է խորհել, չպետք է կամենալ, այլ միայն քարանալ, քարանալ, քարանալ․․․ - ասաց Սվինքսը։
Դերվիշին հանձնելով երջանկության
իմաստը պատգամելու աշխատանքը Սվինքսը փակեց աչքերը և կրկին քարացած նայեց դեպի հեռուները։
Այդպիսով Սվինքսը դերվիշին
հասկացրեց, որ հարկավոր չէ միշտ իմաստ տեսնել երջանկության մեջ, երբեմն այն գալիս է ինքնստինքյան, երբեմն տարբեր միջադեպերի
օգնությամբ և այլն։
Комментарии
Отправить комментарий